Στη νότια ακτή της Αττικής και σε απόσταση πενήντα χιλιομέτρων από την Αθήνα βρίσκονται οι κοινότητες Αναβύσσου και Παλαιάς Φωκαίας. Το σημερινό τους μέγεθος είναι αποτέλεσμα της εγκατάστασης Μικρασιατών προσφύγων μετά το 1922. Στονίδιο αυτό χώρο υπήρχε κατά την αρχαιότητα ο αττικός δήμος Αναφλύστου. Οι ανασκαφικές έρευνες απεκάλυψαν δύο μεγάλα νεκροταφεία των Γεωμετρικών χρόνων (9ος - 7ος αι. π.Χ) και ερείπια οικισμών των Κλασικών χρόνων (5ος - 3ος αι. π.Χ) διάσπαρτα σε όλη την πεδιάδα, συνολικού μήκους έξι χιλιομέτρων. Η μελέτη των ευρημάτων, των αρχιτεκτονικών λειψάνων και τάφων επιβεβαιώνει με τον πιο εύγλωττο τρόπο την οικονομική ευρωστία του δήμου. Πολλοί Αναφλύστιοι κατείχαν σπουδαία αξιώματα. Βουλευτές, τριήραρχοι, θεσμοθέτες, ταμίες και ιερείς συνθέτουν την εικόνα ενός δήμου με έντονη παρουσία στις πιο κρίσιμες στιγμές της ιστορίας της Αθήνας. Την ανάπτυξη και ακμή της Αναφλύστου στη διάρκεια της Κλασικής, Ελληνιστικής και Ρωμαϊκής περιόδου (από τον 5ο αιώνα π.Χ. έως και το 2ο αιώνας μ.Χ) μαρτυρούν και οι αρχαίοι συγγραφείς. Σύντομες αναφορές συναντούμε στον Ξενοφώντα και τον Ηρόδοτο, ενώ ο Παυσανίας, ο Σκύλαξ και ο Πτολεμαίος κατατάσσουν την Ανάφλυστο μεταξύ των κυριαρχουσών πόλεων-δήμων της Αττικής. Η ανθρώπινη παρουσία και δράση στην πεδιάδα της Αναφλύστου είναι αρχαιότερη από ότι φανταζόμαστε και δεκτική των πολιτισμικών εξελίξεων, που παρατηρήθηκαν τόσο στην Αττική όσο και στον υπόλοιπο ελληνικό χώρο.