Γεννήθηκε στην Αδριανούπολη το 1818, από πλούσια οικογένεια μεγαλεμπόρων. Εξαιτίας διωγμών, η οικογένειά του μετεγκαταστάθηκε στο Βελιγράδι. Μεγάλωσε εκεί, αλλά και στη Σιλίστρα της Βουλγαρίας.^[3] Σπούδασε στη Γαλλία και τη Γερμανία και στη συνέχεια επέστρεψε στην Ελλάδα. Όσο βρισκόταν στο Βερολίνο για τις σπουδές του στο εκεί Πανεπιστήμιο, διακατέχονταν από έντονο ενδιαφέρον για τα γεγονότα που αφορούσαν την Ελλάδα της εποχής καθώς και τη νεοελληνική παιδεία. Πίστευε πως η δημώδης γλώσσα ήταν επιβεβλημένη στην Ελλάδα. Ακόμη θεωρούσε πως οι Σλάβοι δεν αλλοίωσαν το ελληνικό στοιχείο κατά την κάθοδό τους, εξαιτίας της φυσικής συνέχειας της ελληνικής γλώσσας και των διαλέκτων της. Μεταξύ των συμφοιτητών του ήταν ο Ευθύμιος Καστόρχης, ο Ηρακλής Μητσόπουλος, ο Λύσανδρος Καυταντζόγλου και ο Εμμανουήλ Κόκκινος.^[3]

Έγινε υφηγητής το 1845, ενώ το 1846 διορίστηκε έκτακτος καθηγητής της λατινικής φιλολογίας. Προήχθη το 1854 σε τακτικό καθηγητή και εκλέχθηκε τέσσερις φορές κοσμήτορας της Φιλοσοφικής Σχολής (1855-1856, 1866-1867, 1877-1888, 1884-1885)^[4]. Αποχώρησε τον Αύγουστο το 1886 μετά από σαράντα χρόνια ενεργής διδασκαλίας. Τα μαθήματα του αφορούσαν την ιστορία των ρωμαϊκών γραμμάτων, τον βίο των Ρωμαίων, την ερμηνεία των Λατίνων ποιητών και συγγραφέων. Ήταν διδάσκαλος του μετέπειτα βασιλιά Γεωργίου Α΄ και της συζύγου του Όλγας.^[5] Διετέλεσε γραμματέας της εν Αθήναις Αρχαιολογικής Εταιρείας επί 36 έτη. Μεταξύ των ανακαλύψεων του, κατά τη διάρκεια της θητείας του στην Αρχαιολογική Εταιρεία, ήταν η Στοά του Αττάλου, η Βιβλιοθήκη του Αδριανού, το Ολύμπιο, το Θέατρο του Διονύσου, το Δίπυλο, το Ασκληπιείο και ο Κεραμεικός.^[5] Ήταν μέλος του Ινστιτούτου της Γαλλίας, της Πρωσικής Ακαδημίας Επιστημών και της Ακαδημίας του Γκέτινγκεν.^[6] Απεβίωσε στην Αθήνα στις 19 Μαΐου 1899 και κηδεύτηκε μια μέρα αργότερα.^[7]