Παίρνοντας τον δρόμο από την πόλη της Αναβύσσου για τη θάλασσα, μια τεράστια έκταση γης υπάρχει ακόμη εκεί για να μας θυμίζει ότι ο τόπος αυτός έβγαζε κάποτε το καλύτερο αλάτι της Ελλάδας. Είναι οι Αλυκές της Αναβύσσου. Μια γη που η κοντινή θάλασσα, το έδαφός της και ο αέρας που πέρναγε από πάνω την έκαναν τον καλύτερο τόπο για να φτιάχνεται το κάτασπρο χρυσάφι της θάλασσας. Οι χαρτογράφοι, ήδη από το 1520 είχαν μιλήσει για το αλάτι που έβγαζαν οι άνθρωποι στον τόπο αυτό. Στην αρχή πρωτόγονα. Μετά φτιάχτηκαν τα κανάλια που έφερναν χειμώνα το νερό στους λάκκους και τις δεξαμενές, τις «θερμάστρες» και τις «τροφούς» και που το καλοκαιράκι το έκαναν να μεταμορφώνεται σε μεγάλους λευκούς κρυστάλλους, το αλάτι. Έπρεπε να σουν μάστορας για να δουλέψεις στ’ αλάτι. Σκληρή δουλειά. Να φτυαρίζεις με ακρίβεια χωρίς να βρεις χώμα και να σε τρώει ο ήλιος που αντανακλούσε στο τεράστιο λευκό κρυσταλλικό χαλί ενώ τα βαγονέτα για να πας τ’ αλάτι για αποθήκευση τα έσερναν άλογα. Κάθε Ιούλιο με Σεπτέμβριο τα βουνά με τα’ αλάτι παίρνανε μορφές και ετοιμάζονταν. Μετά ερχόταν οι δροσιές και το χρυσάφι της γης πουλιόταν πια σε όλο τον κόσμο. Οι πρόσφυγες της Μικρασίας που ήρθαν μετά την καταστροφή της Σμύρνης ήξεραν να δουλεύουν το αλάτι. Βοήθησαν και έκαναν τις Αλυκές Αναβύσσου να ακμάσουν. Μέχρι να έρθει το τέλος στα 1968. Τότε που τ’ αλάτι άφησε για πάντα τον τόπο της Αναβύσσου αλλά συνεχίζει να νοστιμεύει τις ζωές μας.