Ο ήλιος εσκοτίδιασε και το φεγγάρι χάθη,

Που βάρεσαν τον Μπότσαρη, τ’ άξιο το παλληκάρι·

Που στον ντουνιά δεν ήτανε και δεν μεταγενιέται.

Ο Γυφτογώγος το σκυλί αντάμα με τον Νούρη

Βαλμέν’ απ’ τον Αλή πασά κι από τον σελιχτάρη

Στον τόπον που κοιμώτανε, τον έγαφαν με μπέσα.

Τρία τουφέκια του ρίξαν όλα με μπαλαρμάθες,

Λίγη φωνίτσαν έσυρε, πριχού να ξεψυχήση·

– Το πού ’σαι Νότη μ’ αδελφέ και συ Μάρκε  παιδί μου,

Το αίμά μου να σύρετε ς τ’ Αλή πασά το ντσάκι,

Δεν το ’χω πως με βάρεσαν μηδέ πως αποθαίνω,

Μουν τόχω πως δεν έζησα σ’ ένα μεγάλο τσέγκι,

Να δειάσω το τουφέκι μου, να παίξω το σπαθί μου.

Δώστε μαντάτα στους Κορφούς, στους μαύρους του συντρόφους.