Τρία πουλάκια κάθονταν στον κάμπο της Αθήνας,

είχαν τα νύχια κόκκινα και τα φτερά γραμμένα,

είχαν και τα κεφάλια τους στο αίμα βουτημένα.

Από βραδύ μοιρολογούν και το ταχύ φωνάζουν

Τρίτη, Τετάρτη θλιβερή, Πέφτη φαρμακωμένη,

Παρασκευή ξημέρωνε, να μ’ είχε ξημερώσει.

Αφέντες έβαλαν βουλή τον πόλεμο να πιάσουν. Καραϊσκάκης φώναξε πάνου απ’ τ’ άλογό του:

«Πού ’στε μπρε Ρουμελιώτες μου, παιδιά μ’ αντρειωμένα;

Γυμνώστε τ’ αλαφρά σπαθιά και ρίξτε τα ντουφέκια,

βάλτε τους Τούρκους στα μπροστά και κόφτε και σκοτώστε».

Ήρθε μεντάτι των Τουρκών, πεζοί και καβαλάροι,

δεν ήταν λίγ’ ουδέ πολλοί, ήταν εννιά χιλιάδες.

Πρώτο γιουρούσι πού ’καμαν, δεύτερο τράκο κάμαν. Λαβώνεται ο Καραΐσκος κι ο καπετάν Νικήτας.

Κι ο Καραΐσκος φώναξε, ψιλή φωνούλα βγάζει:

«Έλληνες μην κιοτέψετε, παιδιά μη φοβηθείτε,

και πάρ’ το γιούχα η Τουρκιά κι έρθει και μας χαλάσει.

Σαν Έλληνες βαστάξετε και σα Γραικοί σταθείτε.

Κι εγώ κι αν ελαβώθηκα, κι αν είμαι πληγωμένος,

τώρα θα πάω στην Κούλουρη και στη Φανερωμένη

που ’ναι παντοτινός γιατρός αυτός θα με γιατρέψει».