Τις μέρες που ελευθερώνονταν από τα δεινά της κατοχής, άφηνε τον κόσμο τούτο στα τριαντατρία χρόνια της ζωής του ο Χρίστος Νικ. Πέτρου - Μεσογείτης. Ένας τίμιος και ακέραιος άνθρωπος, για τον οποίο μεγάλες ελπίδες είχανε και οι δικοί του και ο αρχαιολογικός κλάδος. Η συναίσθηση του χρέους και του καθήκοντος ήταν η αιτία του πρόωρου χαμού του, γιατί η αρρώστια του είχε τις ρίζες της στις κακουχίες του αλβανικού πολέμου.

Ανάμεσα στα κατάλοιπά του, αυστηρά ειδικές επιγραφικές μελέτες, που για την έκδοσή τους θα έπρεπε άλλοι να ενδιαφερθούν, βρέθηκε και το χειρόγραφο της εργασίας αυτής, φροντίδα που τον απασχολούσε ως τις τελευταίες στιςγμές της ζωής του και που τον έκανε να ξεχνά τον πόνο του.

Πιστεύοντας ότι θα είναι όχι μονάχα ταιριαχτό δεκαπεντάχρονο μνημόσυνο για τον αλησμόνητο φίλο, αλλά και πώς καλύπτει ακόμη το σκοπό για τον οποίο γράφτηκε, φρόντισα να την εκδώσω.

Η "εσώψυχη" ανάγκη που έκανε εκείνον να σκεφθεί να γράψει ένα τέτοιο βιβλίο για το "ελληνικό μορφωμένο κοινό" μπορεί ακόμη να ωφελήσει και τους φοιτητές μας, όχι μονάχα σαν ένα μέρος της εισαγωγής στο μάθημα της ελληνικής Επιγραφικής, αλλά και σαν προβολή του εξαίρετου ήθους του.

Ξέρω ότι στο μεταξύ έχουν κάπως αλλάξει πρόσωπα και πράγματα στον τόπο μας, δε νόμισα ωστόσο ότι έπρεπε να κάνω καμιά μεταβολή στο κείμενο, εξόν από μερικές απαραίτητες σημειώσεις και συμπληρώσεις χρονολογιών. Έτσι διατηρώ και την ορθογραφία του χειρόγραφου.

Θεσσαλονίκη, Χριστούγεννα 1960

(από το εσωτερικό του βιβλίου)