Με αφορμή τη φωτογραφία, θα ήθελα να πω δυο λόγια για την νυφική μεσογείτικη - αρβανίτικη φορεσιά. Η ιστορία της χάνεται στα βάθη των αιώνων όπως μαρτυρούν τα αρχαιοελληνικά συμβολα γονιμότητας (βελανίδι, ανάποδο ωμέγα ή μαστραπάς ,γεωμετρικά σχήματα κ.α.) που φέρει κεντημένα πάνω της. Αποτελείται απο το φούντι (νυφικό μακρύ υφαντό πουκάμισο κεντημένο στην βάση του με μεταξωτή κλωστη), το τζάκο (κοντά ολοκέντητα μανίκια με πλατη που έδεναν ή κούμπωναν κατω απο το στήθος), την γρίζα (αμάνικο χοντρο μαλλινο γιλέκο, με βελούδινη επένδυση και ολοκέντητο με χρυσοκλωστή),η ποδιά με το κοφτό κέντημα, το κόκκινο ζωνάρι στην μεση, το τσεμπέρι (κόκκινο κεφαλόδεσμο), το μαντήλι (καφε-πράσινο με λεπτά λουλούδια,μεταξωτο που έμπαινε πάνω απο το τσεμπέρι), την μπόλια (ολομέταξη μαντήλα με χρυσες δαντέλες στο τελείωμα που έμπαινε πάνω απο το μαντήλι). Ακολουθούσαν τα κοσμήματα. Στο κεφάλι έμπαινε το ξελίτσι, στο στήθος το δίχτυ (πλεκτό κόσμημα με μεταλλικές χάντρες και νομίσματα στο τελείωμα), το κορδόνι ( σειρές με αλυσίδες όπου στα πλαινά τους μέρη κρέμονταν νομίσματα και στο κέντρο ντούμπλες ), το γιορντάνι (κόσμημα σύνθετο, πλατύ με νομίσματα στο κάτω μέρος που έμπαινε κοντα στον λαιμό. Στην πλάτη κρέμονταν τα πεσκούλια (χοντρα μεταξωτα κορδόνια με ασημένιες σκαλιστές μεγάλες χάντρες στο κάτω μέρος και πριν την φούντα. Εμπαιναν ή τρία ή πέντε συνήθως, αντικαθιστωντας τις κωτσίδες που ήταν μέσα στο μαντήλι, αν και πρακτικά ήταν το αντίβαρο των κοσμημάτων του στήθους. Στα χέρια φορούσαν φαρδιά μπεζελίτσα ή χρυσά βραχιόλια. Ολα βέβαια εξαρτόνταν απο την οικονομική κατασταση τόσο της οικογένειας (πλούτος φορεσιάς) όσο και του γαμπρου (κοσμήματα). Ολα αυτά μεχρι το 1900. Μετα τόσο η οικονομική κατάσταση που άλλαξε λόγω των πολέμων όσο και ο εξευρωπαισμός της ελληνικής φορεσιάς αφαίρεσαν σταδιακά τον πλούτο και απέκοψαν τις νεώτερες γενιές απο την γνώση της κατασκευής της. 

Πληροφορίες: Γιώτα Δράκου