Γεννήθηκε στα Καλύβια το έτος 1910. Γονείς του ήταν ο Σπύρος Ιωάν. Ράπτης και η Μαρία Ιωάν. Κόλλια. Ήταν το δεύτερο παιδί (από τα επιζήσαντα) τρίτεκνης οικογένειας. Μαθήτευσε στο τετρατάξιο Δημοτικό Σχολείο Καλυβίων και στην συνέχεια στο Ελληνικό Σχολείο (Σχολαρχείο) Κερατέας. Στην συνέχεια λόγω και του προώρου θανάτου του πατέρα του αναγκάσθηκε να βγει στην βιοπάλη. Στην αρχή εργαζόταν σαν μαθητευόμενος στο ξυλουργείο του Κωνσταντίνου Παντ. Πέτρου. Το 1932 κατατάχθηκε στο Ναυτικό για να υπηρετήσει την θητεία του. Μέχρι και το 1940 εργάσθηκε σε διάφορες δουλειές στην Αθήνα στον Πειραιά αλλά και στην Ανάβυσσο στις αλυκές. Το 1940 επιστρατεύτηκε κατά την διάρκεια του Ελληνοϊταλικού πολέμου για να επιστρέψει στην πολιτική του ζωή την Άνοιξη του 1941. Στα χρόνια της κατοχής οργάνωσε την βελτίωση της αγροτικής παραγωγής κατασκευάζοντας ανεμόμυλους μαζί με τους Ιωάννη Κ. Ράπτη και τον Νικόλαο Σ. Δημητρίου για την άντληση νερού και άρδευση των καλλιεργειών. Μέσα σε αυτά τα δύσκολα χρόνια νυμφεύθηκε με την προ του πολέμου μνηστή του Αικατερίνη Νικ. Πέτρου και αδελφή του Χρίστου Νικ. Πέτρου. Η δεκαετία του ’50 τον βρήκε σαν μηχανοτεχνίτη συντηρητή στον Αναγκαστικό Συνεταιρισμό Καλυβίων αφού ανέλαβε την λειτουργία και συντήρηση του τότε νεότευκτου και υπερσύγχρονου, για την εποχή του, ελαιουργείου από τους Ιταλούς μηχανικούς της VERACCI. Παρέμεινε ως μόνιμος υπάλληλος του Συνεταιρισμού Καλυβίων μέχρι και 1967 οπότε και απελύθη με την παρέμβαση των ανθρώπων της Χούντας των Συνταγματαρχών.
Επιφορτισμένος όλα αυτά τα χρόνια με την συντήρηση και λειτουργία, εκτός του ελαιουργείου, της αλωνιστικής μηχανής, των αντλιών που είχε τοποθετήσει ο Συνεταιρισμός σε πολλά πηγάδια της περιφέρειας Καλυβίων, των υδραυλικών εγκαταστάσεων του Δημοτικού Σχολείου και κάθε είδους μηχανής της τότε εποχής, ήταν γνωστός στο χωριό ως ο Γιάννης ο Μηχανικός. Μέχρι και το 1972 παράλληλα με τις αγροτικές καλλιέργειες που ασχολήθηκε μετά από την απομάκρυνσή του από τον Συνεταιρισμό, συνέχισε να εργάζεται σαν εποχιακός συντηρητής στο ελαιουργείο. Από το 1972 μέχρι τον θάνατό του ήταν πλέον μόνο αγρότης. Πέθανε στις 8
Οκτωβρίου 1978 σε ηλικία 68 χρονών.

Χρήστος Ι. Δημητρίου