Είχα μείνει άφωνη. Σκεπτόμουν την απόσταση των χρόνων. Τη σκλαβιά. Το θάνατο. Τον έρωτα. Τη ζωή. Το χθες και το σήμερα πάνω σε ένα κομμάτι μέταλλο. Αίματα, ανθρώπινες ζωές, ολόκληρες γενιές πέρασαν πάνω από αυτό το μέταλλο, και τελικά μόνο αυτό είχε απομείνει. Και τα γέλια και τα κλάματα κι οι πόνοι κι οι χαρές τόσων ανθρώπων έγιναν αόρατα στίγματα στο αέναο όλο. Τελικά, γι’ αυτό μας πονάνε τα χώματα της πατρίδας μας: γιατί κρύβουν μέσα τους τα στίγματα αυτά, που με τη σειρά τους κρύβουν μέσα τους άλλες ζωές, στις οποίες οφείλουμε τη δική μας». Γιατί μουγκρίζει η Θρακιά; Γιατί σείεται το Πανί; Γιατί φλέγεται ο μεσογείτικος κάμπος; Ποιος είναι αυτός που καλπάζει αγέρωχος πάνω στο άτι του ξεσηκωμού και μηνάει στην Τουρκιά πως ξεχείλισε το ποτήρι της σκλαβιάς; Ένα οικογενειακό κειμήλιο –ένα σπαθί με ηλικία πάνω από δυο αιώνες– γίνεται η αφορμή για μια διήγηση που απαντάει τις παραπάνω ερωτήσεις.