Ο Ομέρ Βρυώνης ήταν Τουρκαλβανός πασάς και υπήρξε υψηλόβαθμος αξιωματούχος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Στην ελληνική ιστορία έγινε γνωστός από την ανάμειξή του στα πρώτα στάδια της Ελληνικής Επανάστασης.

Μετά την έκρηξη της Ελληνικής Επανάστασης το 1821, πήρε εντολή να κατεβεί στην ανατολική Ελλάδα, να καταπνίξει την επανάσταση της περιοχής και να συνεχίσει προς την Πελοπόννησο. Έφυγε από τα Ιωάννινα στις 9 Απριλίου 1821 και προσπάθησε να προσεταιριστεί-συνθηκολογήσει με μερικούς οπλαρχηγούς, αλλά απέτυχε. Μετά απ' αυτό διέλυσε σε μάχη με ηρωική αντίσταση των Ελλήνων, τα τμήματα του Δυοβουνιώτη και του Πανουργιά στη Χαλκομάτα, όπως και του Αθανασίου Διάκου στην Αλαμάνα, τον οποίο, αφού αιχμαλώτισε, τον βασάνισε και τον ανασκολόπισε ("σούβλισε" στη λαϊκή αργκό). Στη συνέχεια προχώρησε προς τα Σάλωνα, για να περάσει με πλοία στο Μοριά. Στο Χάνι της Γραβιάς όμως, συνάντησε τρομερή αντίσταση από ένα μικρό τμήμα Ελλήνων υπό την αρχηγία του Οδυσσέα Ανδρούτσου, χάνοντας μεγάλο τμήμα του στρατού του. Δεδομένης της τακτικής ήττας και του μεγέθους των απωλειών στη μάχη αυτή, φοβήθηκε πλέον να προχωρήσει στο Μοριά, οπότε πέρασε στα ορεινά χωριά της Γκιώνας, κατόπιν στη Λιβαδειά και έπειτα στην Εύβοια. Στα Βρυσάκια Ευβοίας συνάντησε ισχυρή αντίσταση και υπέστη περαιτέρω σοβαρές απώλειες. Μετά, επέστρεψε νότια βαδίζοντας κατά της Αθήνας, και στις 30 Ιουνίου διέλυσε την πολιορκία της Ακρόπολης. Μετά την πτώση του Αλή Πασά, τον Ιανουάριο του 1822, και έπειτα από ένθερμη σύσταση του Χουρσίτ Πασά, τα σαντζάκια των Ιωαννίνων, Αυλώνα και Δέλβινου ενώθηκαν υπό τη διοίκηση του Ομέρ Βρυώνη.

Το 1822, οι Οθωμανοί με αρχηγούς τον Κιουταχή και τον Βρυώνη πολιόρκησαν το Μεσολόγγι. Μετά την αποτυχημένη απόπειρα κυρίευσης της πόλης τη νύχτα των Χριστουγέννων του 1822, έλυσαν την πολιορκία, πράξη που προκάλεσε τη δυσμένεια του σουλτάνου.^[4] Οθωμανικές και βρετανικές πηγές αποδίδουν την ήττα στο Μεσολόγγι στις ραδιουργίες του Βρυώνη. Το 1824, σε νέα εκστρατεία, ακολούθησε παρελκυστική τακτική. Κατέβηκε πάλι στη δυτική Ρούμελη, αρνούμενος να επιτεθεί στην Αθήνα και μην υπακούοντας στις διαταγές της Υψηλής Πύλης, ενώ δεν δίστασε να προκαλέσει την αποτυχία των άλλων Οθωμανών αρχηγών για να δικαιολογήσει τη δική του. Τέλος, διέλυσε οριστικά το στρατόπεδό του και γύρισε στα Ιωάννινα και από εκεί στο Μπεράτι. Το Δεκέμβριο του 1824 διορίστηκε διοικητής της Θεσσαλονίκης, κυρίως για να παραμείνει απομακρυσμένος από την Αλβανία, ώστε να μη μηχανορραφεί. Αρχικά αντιστάθηκε στον διορισμό αυτό, αλλά καθώς δεν βρήκε υποστήριξη στην υπόθεσή του μεταξύ των Αλβανών, αναγκάστηκε ν' αναλάβει το αξίωμά του το Φεβρουάριο του 1825.

Στα τέλη του 1827 ήταν φρούραρχος της Σόφιας, απ' όπου στάλθηκε στο Βιδίνιο ως διοικητής της εμπροσθοφυλακής, με αποστολή ν' αντιμετωπίσει το ρωσικό στρατό. Το 1828, κατά τη διάρκεια του Ρωσοτουρκικού πολέμου, ηγήθηκε ενός στρατού και προσπάθησε, αποτυχημένα, να διαλύσει την πολιορκία της Βάρνας. Στα τέλη της αυτής της χρονιάς στάλθηκε πρώτα στην Καλλίπολη, και στη συνέχεια στην Κιουτάχεια, όπου την ίδια χρονιά απεβίωσε.