Ο Ηλίας Μαυρομιχάλης ή Μπεζαντές-Ηλίας (1795 - 1822) ήταν αγωνιστής της Ελληνικής Επανάστασης του 1821 και γόνος της ιστορικής οικογένειας των Μαυρομιχαλαίων. Γεννήθηκε στη Μάνη και ήταν ο πρωτότοκος γιος του Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη και της Φωτεινής Δημητρακαράκου.

Ο Ηλίας ήταν από τους πρώτους στην Πελοπόννησο που μυήθηκαν στη Φιλική Εταιρεία. Εκπροσώπησε τους Πελοποννησίους στην προεπαναστατική συνέλευση των οπλαρχηγών στη Λευκάδα. Με την έναρξη του Αγώνα έλαβε μέρος στην απελευθέρωση της Καλαμάτας όπου, ως επικεφαλής των Μανιατών, πέτυχε να ελευθερωθεί η πόλη χωρίς μάχη, στη μάχη του Βαλτετσίου Αρκαδίας (12-13 Μαΐου 1821) όπου διακρίθηκε μαζί, μαζί με τον θείο του Κυριακούλη, για τις στρατηγικές αρετές και την τόλμη του, συμμετείχε επίσης στην πολιορκία της Τρίπολης, στην πολιορκία του Ακροκορίνθου, στην πολιορκία της Ακρόπολης και σε μάχες στην Εύβοια, όπου στάλθηκε μαζί με το θείο του Κυριακούλη για να συνδράμει τον Καρύστου Νεόφυτο και τους οπλαρχηγούς Μαυροβουνιώτη και Κριεζώτη.^[1] Όταν διορίστηκε αρχηγός των Όπλων της Αττικής, τον Νοέμβριο του 1821, ήταν φημισμένος ως ο πολέμαρχος με το δωρικό ύφος και την απολλώνια όψη. Έμεινε στην ιστορία ως ο «Νεραϊδογέννητος^[2]» οπλαρχηγός. Την εξαιρετική ομορφιά του, κατά τη λαϊκή παράδοση, την όφειλε στη γιαγιά του - η οποία ήταν κόρη του Δόγη της Βενετίας, Φραγκίσκου Μοροζίνι. Ο παππούς του, Γιωργάκης Μαυρομιχάλης, την είχε βρει αναίσθητη στους βράχους της Μάνης, αφημένη εκεί, από ένα πειρατικό πλοίο με το οποίο την είχε φυγαδεύσει ο πατέρας της, διότι κινδύνευε από τη μητριά της. Ο νεανικός ενθουσιασμός, η γενναιότητα και η φιλοτιμία που χαρακτήριζαν τον Ηλία Μαυρομιχάλη, πληρώθηκαν με την ίδια του τη ζωή. Ο θάνατός του προκάλεσε βαθιά θλίψη στερώντας από την Επανάσταση έναν πολύ σημαντικό αρχηγό, προικισμένο συνάμα με εξαιρετικές διπλωματικές ικανότητες, μόλις στα 26 του χρόνια. Ο Ιωάννης Φιλήμων γράφει: «εάν η Δωρίς απώλεσεν τον Αθανάσιον Διάκον αυτής, απώλεσε και η Λακωνία τον Ηλίαν Μαυρομιχάλην αυτής».