Ο Κάρολος Φαβιέρος ήταν Γάλλος φιλέλληνας στρατηγός και διοικητής του τακτικού στρατού της Ελλάδας κατά την Ελληνική Επανάσταση του 1821. Θεωρείται ο ικανότερος και ο πλέον αγαπητός από όλους τους φιλέλληνες αξιωματικούς που αγωνίσθηκαν στο πλευρό των Ελλήνων επαναστατών, στο διάστημα από το 1823 έως το 1828. Φορούσε φουστανέλα και στο κεφάλι έφερε σαρίκι, παρόμοιο εκείνων που φορούσαν οι στρατηγοί Νικηταράς και Μακρυγιάννης και γενικά είχε προσαρμοσθεί στη ζωή των αγωνιστών τόσο πολύ, ώστε κανείς, όταν τον έβλεπε, δεν ήταν δυνατό να αντιληφθεί πως δεν ήταν Έλληνας. Σπούδασε στην Πολυτεχνική Σχολή του Παρισιού, συμμετείχε στους Ναπολεόντειους Πολέμους και το 1807 διακρίθηκε στην μάχη του Εϋλώ. 

Το 1824 ήρθε στην Ελλάδα και αποβιβάστηκε στο Ναβαρίνο για να βοηθήσει την επανάσταση με το ψευδώνυμο Μπορέλ (De Borel) και «με τη σκέψη να ιδρύσει αγροτική και βιομηχανική αποικία για τους εξόριστους συναδέλφους του», Γάλλους και Ιταλούς βοναπαρτιστές, οι οποίοι είχαν καταφύγει στην Ισπανία και Αγγλία. Επέστρεψε στην Αγγλία όπου συγκέντρωσε εθελοντές και το 1825 γύρισε ξανά στην Ελλάδα και στις 30 Ιουλίου ανέλαβε την διοίκηση του τέταρτου τακτικού στρατού στο Ναύπλιο. Στις αρχές Αυγούστου του 1826, μαζί με τον Γεώργιο Καραϊσκάκη, έλαβε μέρος στη μάχη του Χαϊδαρίου όπου τελικά, εξ αιτίας διαφωνιών, οι Έλληνες ηττήθηκαν από τους Τούρκους. Στις 30 Νοεμβρίου 1826 ο Φαβιέρος με 530 άνδρες διέσπασε την πολιορκία της Ακρόπολης μεταφέροντας πολεμοφόδια και παρέμεινε πολιορκημένος εκεί μέχρι τις 24 Μαΐου 1827 οπότε και συνθηκολόγησε. Ο Φαβιέρος, το 1826, πρωτοστάτησε για το κτίσιμο κάστρου, στο λόφο του στενού των Μεθάνων, πάνω στα ερείπια αρχαίας οχύρωσης που σήμερα φέρει το όνομά του. Το 1827 η Γ’ Ελληνική Εθνοσυνέλευση της Τροιζήνας ανακήρυξε τον Φαβιέρο επίτιμο Έλληνα πολίτη. Το καλοκαίρι του ίδιου έτους έλαβε μέρος στην εκστρατεία της Χίου που διακόπηκε μετά από την αντίδραση των μεγάλων δυνάμεων. Πήρε μέρος στην εκστρατεία του Μωριά, συνοδεύοντας τον τακτικό γαλλικό στρατό προσφέροντας με τη γνώση του για την περιοχή. Το 1828 μετά από διαφωνία του με τον Καποδίστρια έφυγε από την Ελλάδα για τη Γαλλία όπου πήρε μέρος στην επανάσταση του Ιουλίου του 1830, οπότε διορίστηκε φρούραρχος του Παρισιού. Το 1839 έγινε γενικός επιθεωρητής στρατού, και το 1845 ομότιμος της Άνω Βουλής. Αργότερα, ως ένδειξη ευγνωμοσύνης για την προσφορά του στην Ελληνική Επανάσταση, ο βασιλιάς Όθωνας του απένειμε τον Μεγαλόσταυρο του Τάγματος του Σωτήρος. Ο Φαβιέρος χαρακτηρίστηκε ως ένας από τους ειλικρινέστερους και ανιδιοτελείς φιλέλληνες επειδή πολλά παραδείγματα "δικαιοσύνης, στρατιωτικής ευσυνειδησίας και γενναιοφροσύνης" αρνούμενος να αναλάβει από την Ελληνική κυβέρνηση μεγαλύτερο βαθμό από αυτόν που είχε όταν πρωτοήρθε στη Ελλάδα, υπέρογκες αμοιβές κλπ. Με τον θάνατό του από προβλήματα υγείας το 1855 κηρύχθηκε τριήμερο πένθος στον Ελληνικό στρατό και η Ακρόπολη φωταγωγήθηκε πένθιμα.