Με την απαρχή του 1822, η πολιορκία αρχίζει να γίνεται σκληρότερη γιατί οι ελληνικές δυνάμεις εκτός από τους κατοίκους των χωριών της Αττικής και τις μέχρι τότε ενισχύσεις πλαισιώνονται και από άλλες δυνάμεις, από τις Κυκλάδες και από τα Επτάνησα. Χαρακτηριστικό είναι ότι είχαν λάβει πυροβολικό με το οποίο την βομβάρδιζαν καθημερινά. Παράλληλα οι Αθηναίοι ξεκίνησαν να σκάβουν υπόνομο με στόχο την ανατίναξη για την κατάληψη της τρίτης πύλης της Ακρόπολης. Στις 18 Απριλίου πυροδότησαν τα εκρηκτικά στον υπόνομο με αποτέλεσμα την κατάρρευση την 3ης πύλης. Αμέσως μετά 700 Έλληνες όρμησαν με στόχο την οριστική κατάληψητης Ακρόπολης. Εντούτοις αντιμετώπισαν σθεναρά αντίσταση από τους Τούρκους, και αυτό που κατάφεραν ήταν να τους ακινητοποιήσουν και να βελτιώσουν ακόμα περισσότερο την θέση τους. Κατόπιν αυτού η πολιορκία έγινε στενότερη καθώς πλέον διαφαινόταν η ιδέα της παράδοσης του Φρουρίου. Ωστόσο η μάχη προξένησε σημαντικές απώλειες στους Αθηναίους, μεταξύ των οποίων ο οπλαρχηγός Δημήτριος Τσεβάς (Σκευάς).