Φρατρία χαρακτηρίζεται στην αρχαία Ελληνική κοινωνία μια κοινωνικοπολιτική ομάδα ανθρώπων ενταγμένη τυπικά σε ένα σύνολο με συγκεκριμένους στόχους, επιδιώκοντας κοινούς ιδιοτελείς σκοπούς. Απαρτίζονταν από όμαιμους που είχαν έναν κοινό πρόγονο - γενάρχη, έτρωγαν απ' την ίδια χύτρα και ανέπνεαν τον ίδιο αέρα, προϋποθέσεις κοινής διαμονής. Ετυμολογικά προέρχεται απ' την λέξη Φράτηρ-Φράτερ/Φράτωρ, προερχόμενη απ' τη Μινωική Γλώσσα, όπου δηλώνει τον «αδελφό», μιας και τα μέλη της φρατρίας ήταν «αδέλφια» μεταξύ τους ή αλλιώς «αδελφά γένη».