Η ιστορία των οχυρώσεων στο λόφο της Λάρισας ξεκινά από τους προϊστορικούς χρόνους και φτάνει έως και την περίοδο της ελληνικής επανάστασης του 1821. Ακολουθώντας τη μακραίωνη ιστορία της πόλης του Άργους, από την Προϊστορική Εποχή, αποτελούσε ανέκαθεν οχυρό παρατηρητήριο και ύστατη γραμμή άμυνας της πόλης. Πρώτη φορά το κάστρο αναφέρεται με αφορμή την κατάληψή του το 1203 από το Λέοντα Σγουρό. Μετά το θάνατο του διοικείται από το Θεόδωρο Άγγελο μέχρι το 1212 και στη συνέχεια το κάστρο περνά στα χέρια των de la Roche, δουκών της Αθήνας, και το 1309 στον οίκο των de Brienne. Το 1388 η Μαρία d’ Enghien πουλάει το Άργος και το κάστρο στους Βενετούς αλλά πριν αυτοί εγκατασταθούν, ο Nerio Acciajuoli και ο Δεσπότης Θεόδωρος Α΄ καταλαμβάνουν το κάστρο, αλλά το 1394 το παραδίδει στους Βενετούς. Το 1397 η Λάρισα μετά από μια πρόσκαιρη κατάληψή της από τους Οθωμανούς καταστρέφεται και ερημώνεται. Οι Βενετοί επιστρέφουν στο κάστρο το οποίο όμως περνά στην οθωμανική κυριαρχία από το 1463 μέχρι το 1686, οπότε και ανακαταλαμβάνεται από τους Ενετούς του Morosini. Περί το 1700 μια έκρηξη καταστρέφει τον κεντρικό κυλινδρικό πύργο του κάστρου που χρησιμοποιείτο ως πυριτιδαποθήκη και στη θέση του λίγο αργότερα κτίζεται ο σωζόμενος προμαχώνας. Η δεύτερη οθωμανική κατάκτηση πραγματοποιείται το 1715. Οι περιπέτειες του μνημείου θα συνεχιστούν κατά την περίοδο της Ελληνικής επανάστασης, με μάχες να διεξάγονται σε αυτό. Στις αρχές του 20^ου αιώνα, ξεκινούν οι ανασκαφές του W. Vollgraff που αποκαλύπτουν κυρίως το εσωτερικό του.