Ο Ιωάννης Μαμούρης ή Γιάννης του Γκούρα ήταν Έλληνας οπλαρχηγός της επανάστασης του 1821 και αξιωματικός του ελληνικού στρατού. Γεννήθηκε το 1797 στη Δρέμισα Φωκίδος και σε ηλικία δεκαεπτά χρονών κατατάχτηκε στους ορεσίβιους κλέφτες της Στερεάς Ελλάδας. Ανήλθε μέχρι το βαθμό του αντιστράτηγου. Πέθανε στην Αθήνα στις 12 Απριλίου 1867 σε ηλικία 70 ετών. Ήταν παντρεμένος με την κόρη του Αθηναίου προύχοντα Ιωάννη Βλάχου. Γιος του ήταν ο υποστράτηγος Ηρακλής Μαμούρης. Ήταν αγωνιστής της Επανάστασης και στρατιωτικό στέλεχος της Καποδιστριακής και Οθωμανικής περιόδου, ήταν εξάδελφος του στρατηγού Γιάννη Γκούρα και έμεινε γνωστός ως «Γιάννης του Γκούρα». Διακρίθηκε σε μάχες στη Στερεά Ελλάδα και στην Αττική και πρωταγωνίστησε, συχνά, για το προσωπικό συμφέρον του, στις εμφύλιες συρράξεις των Ελλήνων. Υπήρξε ένας από τους βασανιστές και δολοφόνους του Οδυσσέα Ανδρούτσου.

Με την έναρξη της Ελληνική Επανάστασης του 1821 κατατάχτηκε, όπως και ο Γιάννης Γκούρας, υπό τις διαταγές του ισχυρού καπετάνιου και αρματολού της Ανατολικής Στερεάς, Πανουργιά.   Η επιλογή αυτή τον προικοδότησε µε κύρος και άνοδο στην στρατιωτική ιεραρχία. Όταν ο Οδυσσέας Ανδρούτσος ήρθε σε ρήξη µε την κυβέρνηση και ο Γκούρας ανέλαβε να συλλάβει τον τέως προστάτη του, ο Μαµούρης ανέλαβε τη φρουραρχία της Ακρόπολης. Ο Ανδρούτσος συνελήφθη από τον Γκούρα και φυλακίστηκε στην Ακρόπολη. Στις 5 Ιουνίου του 1825, μαζι με τους Παπακώστα Τζαμάλα, Μήτρο της Τριανταφυλλίνας και το στρατιώτη Θεοχάρη από το Λιδωρίκι, δολοφόνησαν τον Οδυσσέα Ανδρουτσο στη φυλακή του στην Ακρόπολη της Αθήνας, στραγγαλίζοντάς τον. Έπειτα πέταξαν το πτώμα από τον πύργο του Γουλά ώστε να φανεί πως ο θάνατος του θύματος προήλθε στην προσπάθειά του να αποδράσει.Κατά τα τέλη του 1825 ήταν ένας από τους θιασώτες της δημιουργίας τακτικού στρατού. Το ίδιο έτος, συμμετείχε στην εκστρατεία του Φαβιέρου στην Εύβοια (Φεβρουάριος – Μάρτιος 1826) και αργότερα έλαβε μέρος στην άμυνα της Ακρόπολης, από τις δυνάμεις του Μεχµέντ Ρεσίντ Κιουταχή Πασά, μέχρι την παράδοση του φρουρίου τον Μάιο του 1827. Επί Ιωάννη Καποδίστρια, ο Μαµούρης επιδεικνύοντας επιδεξιότητα στην αλλαγή προστατών μετατοπίστηκε από το «γαλλικό» στο «ρωσικό» κόμμα δηλώνοντας νομιμοφροσύνη και πίστη στο καποδιστριακό καθεστώς. Έτσι επέτυχε να ενταχθεί στους νέους ηµιτακτικούς σχηματισμούς αρχικά ως πεντακοσίαρχος στη Δ΄ Χιλιαρχία του Γιώργου Δυοβουνιώτη (1820), και στη συνέχεια ως ταγματάρχης – διοικητής του Δ΄ Ελαφρού Τάγματος (τέλη 1829). Διακρίθηκε το 1829 για τη συμμετοχή του στη μάχη της Πέτρας, η οποία αποτέλεσε την τελευταία εχθροπραξία της Ελληνικής Επανάστασης. Στα τέλη του 1830 κατατάχτηκε στο τακτικό στράτευμα, διοριζόμενος αρχικά ως ταγματάρχης. Διακρίθηκε για τη σκληρότητα με την οποία αντιμετώπισε τις εγχώριες στάσεις και εξεγέρσεις κατά του Όθωνα και ανήλθε μέχρι το βαθμό του υποστράτηγου.