Γεννήθηκε το 1826 στην Αθήνα και ήταν απόγονος ενετικής οικογένειας που εγκαταστάθηκε στην Ελλάδα κατά τον Μεσαίωνα, ενώ η μητέρα του ήταν αρβανίτικης καταγωγής. Μετά την ελληνική επανάσταση πήγε στο Μόναχο με υποτροφία του βασιλιά της Βαυαρίας Λουδοβίκου. Εκεί αναγορεύτηκε διδάκτωρ της φιλοσοφίας το 1845. Συνέχισε τις σπουδές του και αποφοίτησε με δίπλωμα ιατρικής. Πήγε στην Αλεξάνδρεια το 1851 και εξάσκησε το επάγγελμα του ιατρού με μεγάλη επιτυχία. Εκτός από την ιατρική ασχολήθηκε με την αρχαιολογία. Στην Αίγυπτο μελέτησε τα ιερογλυφικά και δημοσίευσε διάφορες μονογραφίες και σε περιοδικά. Εξέδωσε πόρισμα περί της τοπογραφίας της αρχαίας Αλεξάνδρειας. Δημοσίευσε επίσης διατριβή περί του ελληνισμού της Σικελίας, καθώς και περί των λεόντων της Βενετίας και του Πειραιά. Κυρίως όμως δημοσίευσε περί των μεσαιωνικών συγγραφέων. Επίσης ως γνώστης των αρβανίτικων συνέδραμε τον Γερμανό φιλόλογο και αλβανολόγο Γκούσταφ Μάγερ στις έρευνές του. Επιπλέον είναι ο συγγραφέας ενός ημιτελούς αρβανιτογερμανικού λεξικού το οποίο δημοσιεύθηκε από τον Μάγερ και αποτιμάται από τον Τ. Γιοχάλα ως χρήσιμο για τη γνώση γύρω από τα αρβανίτικα της Αττικής των τελών του 19ου αιώνα^[3].

Αρρώστησε από ποδάγρα και απεβίωσε στις 10 Αυγούστου 1892 στο Ράμλιο.