Ο Γεράσιμος Παλλαδάς (Καλλονή Ηρακλείου, τότε Σκιλλούς 1625/33 - Μονή Βατοπαιδίου Αγίου όρους 1714), διετέλεσε Μητροπολίτης Καστοριάς, Αδριανουπόλεως και τέλος Πατριάρχης Αλεξανδρείας.

Γεννήθηκε μεταξύ των ετών 1625 και του 1633^[1] στον Σκυλλούντα Πεδιάδος Κρήτης και ήταν γιος του πρωτοπρεσβύτερου Θεοδώρου. Σπούδασε στην Κέρκυρα και στην Βενετία^[1], στην οποία τότε ανήκε το Ηράκλειο, ελληνικά, λατινικά και εβραϊκά. Ενώ βρισκόταν στην Βενετία (1669), το Ηράκλειο έπεσε στους Οθωμανούς Τούρκους μετά από μακρά πολιορκία και ο πατέρας του πέθανε. Ο Γεράσιμος πήγε στην Πελοπόννησο, όπου είχαν καταφύγει πολλοί Κρητικοί, και εργάστηκε ως δάσκαλος. Κατόπιν μετακόμισε στην Καστοριά^[2], όπου άρχισε να εργάζεται ως δάσκαλος^[3] και ιεροκήρυκας στην τοπική επισκοπή που τότε ήταν μέρος της Αρχιεπισκοπής Οχρίδας. Το 1677 εξελέγη Μητροπολίτης Καστοριάς^[4] και το 1686 παύθηκε από την Ιερά Σύνοδο της Αρχιεπισκοπής Αχρίδας^[5]. Τον Μάιο του 1686 του δόθηκε επιτροπικώς η Μητρόπολη Αδριανουπόλεως^[1].

Το 1688, ο Πατριάρχης Αλεξανδρείας Παρθένιος Α΄ σκοτώθηκε σε σεισμό στην Σμύρνη και διάδοχός του εξελέγη ο Γεράσιμος^[6]. Κατά την Πατριαρχία του έκανε κάποιες αλλαγές στην Επίκληση της Θείας Λειτουργίας, θέμα για το οποίο ήρθε σε σύγκρουση με τον Οικουμενικό Πατριάρχη Γαβριήλ Γ΄. Εργάσθηκε για την επίλυση του χρονίζοντος σιναϊτικού προβλήματος και συνέταξε κανονισμό για το πτωχοκομείο της μονής Αγίου Γεωργίου Καΐρου. Είχε πλούσια αλληλογραφία με προσωπικότητες της εποχής του, όπως τον Μέγα Πέτρο της Ρωσίας, τον Πάπα Ρώμης Κλήμεντα ΙΑ΄, την Εκκλησία της Κύπρου και της Κρήτης^[1].

Λόγω ασθενείας και γήρατος παραιτήθηκε από το αξίωμά του στις 20 Ιανουαρίου του 1710, ορίζοντας διάδοχό του τον Σαμουήλ τον Χίο^[7]. Αποσύρθηκε στην Μονή Βατοπεδίου στο Άγιο Όρος, όπου πέθανε το 1714. Στον τάφο του υπήρχε η επιγραφή: «Εκοιμήθη ο δούλος του θεού και μακαριώτατος Πατριάρχης Αλεξανδρείας κυρ Γεράσιμος εν έτει αψιδ’΄μηνι Ιανουαρίω ιε’΄ Ινδικτιώνος». Στην Μονή φυλάσσεται μέχρι σήμερα η κάρα του^[1].