'Αλλο ένα πανηγύρι γινόταν στις 8 Νοεμβρίου, των Ταξιαρχών, και παρ' όλο που αυτή την εποχή είχε πολλές δουλειές και κυρίως το μάζεμα της ελιάς αλλά και η σπορά δεν είχε τελειώσει, αυτή τη μέρα κανείς δεν δούλευε. 

Το πρωί, ο δρόμος προς τον Άγιο Ταξιάρχη, που είναι περίπου ένα χιλιόμετρο απ' το χωριό προς τη Λυκούριζα, στο αριστερό μέρος, ήταν γεμάτος κόσμο που περπατούσε στο χωματόδρομο. Από τις πολλές βροχές, σκόνη δεν υπήρχε ούτε για δείγμα.

Δεξιά κι αριστερά πρασίνιζαν τα χωράφια από τα πρώτα σπαρτά που μόλις είχαν φυτρώσει κι η διαδρομή ήταν ευχάριστη, ο καιρός δροσερός, αλλά κάπου-κάπου αυτή την ημέρα έβρεχε.

Η εκκλησία έχει χτιστεί πριν από εκατοντάδες χρόνια. Η σκεπή είναι ξύλινη από ξύλα βένιου και άγριου κυπαρισσιού, που τα έιχαν κόψει λίγο πιο πέρα από την εκκλησία όπου υπήρχε ολόκληρο δάσος.

Ένα έθιμο που κρατάει αφ' ότου έγινε η εκκλησία είναι το "κορμπάνι", δηλαδή κρέας στιφάδο που έφτιαχνε η επιτροπή της εκκλησίας με μεγάλη επιτυχία.

Θυμάμαι ότι το μαγείρευαν οι: Νικόλαος Χέλμης (Βαρελάς), Σπύρος Μιχάλης (Τσιαλιώνης), Γεώργιος Αντ. Μιχάλης (Μαμούσης), Στέφανος Βασ. Φιλίππου, Αθανάσιος Βασ. Κόλλιας.

Μετά τη λειτουργία μοίραζαν το φαγητό. Κρατούσαμε στα χέρια ένα σκεύος, "το καπακλίκι", κι εκεί βάζαμε το στιφάδο. Μερικοί έπαιρναν το στιφάδο και γύριζαν στο χωριό. Άλλοι έμεναν στην αυλή της εκκλησίας που είχε τραπέζια και καρέκλες. Είχαν μαζί τους ψωμί και κρασί και γινόταν γλέντι. Παλιότερα πήγαιναν και οργανοπαίχτες με κλαρίνα, νταούλια, βιολιά και σαντούρια. Όταν ο καιρός ήταν βροχερός έμπαιναν μέσα στα κελιά που βρίσκονταν δεξιά κι αριστερά κι ήταν μισογκερισμένα.

Το πανηγύρι δεν σταματούσε εκεί. Το βράδυ συνεχιζόταν στα καφενεία με μουσικά συγκροτήματα, που είχαν έρθει από την παραμονή, όπως και στα άλλα πανηγύρια.

Πηγή: Το χωριό μας τα Καλύβια/ Σωτήρης Αθ. Κόλλιας, σελ. 108-109